“จุดจบของรัฐบาลไม่ว่าประเทศไหนในโลก” คือ  “ความหยิ่งผยองในอำนาจ”  และไม่มีอุดมการณ์ทางการเมืองกับประชาชน

            ท่าม......กลางกระแสต่อต้านร่าง พ.ร.บ. นิรโทษกรรมยกเข่ง และศาลรัฐธรรมนูญ ได้ตัดสินไปแล้วนั้น ความรู้สึก เข้าไปสู่สังคมชั้นกลางอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่หลายคน อาจไม่ชอบเหล่า “พันธมิตรประชาชนเพื่อ ประชาธิปัตย์” เพราะเนื้อแท้ของ พ.ร.บ. นิรโทษกรรมฉบับนี้  จะก่อให้เกิดผลกระทบต่อการป้องกัน และการปราบปรามทุจริตคอรัปชั่น ต่อการเสริมสร้างทัศนะคติ  ค่านิยม เกี่ยวกับความชื่อสัตย์ สุจริต และธรรมาภิบาล

            ร่างดังกล่าวยังมีผลกระทบตามพันธกรณี และข้อตกลงระหว่างประเทศ  ในการต่อต้านทุจริต ซึ่งประเทศไทยได้ลงนามสัตยาบัน เป็นรัฐภาคีของอนุสัญญาต่อต้านทุจริตของ “สหประชาชาติ”

ในฐานะคนเคยเดินสู้บนถนนประชาธิปไตย ที่ได้เห็นสัมผัส กับเหตุการณ์14 ต.ค. 16, 6 ต.ค. 19, 17 ต.ค. 35

19 ก.ย. 49 ด้วยความเจ็บปวด ยิ่งในยามที่ชาติบ้านเมือง แบ่งฝักฝ่าย ขั้วสี แม้สีเหลืองจะด่า แดงจะไม่ชอบ ข้าราชการบางคนก็ไม่ชอบ ด้วยจุดยืนอันมั่นคงที่เราได้พยายามพิสูจน์ ให้คนในชุมชนได้เห็นว่า ไม่ว่าพรรคไหนขึ้นมาเป็นรัฐบาล เราก็ไม่ได้รับอานิสงส์ใดๆ ยังทำหน้าที่ปกติและก็ได้รับความเจ็บปวด เช่น  ให้ระงับยุติการออกอากาศจากเข้าเช่าธุรกิจวิทยุภาคเอกชนทันที  จากรัฐบาล เราต้องมาเปิดหนังสือพิมพ์ ต้องผลักดันวิทยุชุมชนทั่วประเทศ เรายังถูกควบคุมทางอ้อม ไม่ว่าพรรคไหนมาบริหารประเทศ

            เราไม่ใช่ มีความคิด เป็นพวกไหน สีอะไร ไม่มีผลประโยชน์ แอบแฝง บางครั้งอาจถูกมองว่าเป็นสีแดง  บางครั้งหรือยุคหนึ่งอาจมองว่าเป็นสีเหลือง หรืออาจมองเป็นพรรคข้าราชการ....จุดยืนที่แท้จริงของ “ความคิดอิสระ” คือพยายาม “ชี้ช่องความจริง” ให้กับคนในชุมชนระวังภัย เรียนรู้กลุ่มทุนเสรีนิยมสามานย์ที่เข้ามาหาผลประโยชน์จากประชาชนในรูปแบบต่างๆ จากการรวบควบแก้กฎหมายต่างๆ ตามรัฐธรรมนูญ...................

             จากการศึกษาโครงสร้างการปฏิวัติสังคมไทย 2475, ปฏิวัติ 2500 มาจากข้าราชการ ในการสร้างชาติในศตวรรษที่ 19 โดยเฉพาะการปฏิรูประบบราชการในรัชกาล ที่ 5 ที่ข้าราชการเป็นจักรกลสำคัญในการเปลี่ยนแปลงระบบทุนนิยม แต่กลุ่มทุนที่เป็นคนจีนได้เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว และมีส่วนผลักดัน นโยบายและข้าราชการเป็นผู้เล่นหลักในทางเศรษฐกิจ และการเมืองเรื่อยมา

            การติดตามงานเขียนเชิงวิชาการสังเคราะห์ระบบโครงสร้าง เศรษฐกิจ-สังคม-การเมือง ของ อ.เสน่ห์ จามริก, อ.ผาสุก พงษ์ไพจิตร, อ.คริส เบเกอร์ ต่างชี้ให้เห็นว่า.....สมาชิกสภาผู้แทนราษฎรประกอบด้วยนักธุรกิจมากขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเบื้องหน้า เบื้องหลัง และจริงๆ อย่างที่เราเห็น กลุ่มธุรกิจนโยบาย อุตสาหกรรมรถยนต์ อุตสาหกรรมอ้อยและน้ำตาล อุตสาหกรรมเพื่อการส่งออก-นำเข้า กลุ่มทุนอุตสาหกรรมเกษตร กลุ่มอุตสาหกรรมสถาบันการเงิน...ฯลฯ

            จุดของรัฐบาลส่วนใหญ่ที่ผ่านมา ไม่ว่าประเทศไหนในโลก คือ “ความหยิ่งผยอง ในอำนาจ”  และไม่มี“อุดมการณ์” ให้กับประชาชนอย่างแท้จริง จากการหลงในอำนาจของตัวเอง.....หยิ่งผยอง เชื่อว่าแม้จะมีการทุจริต คอรัปชั่นมากแค่ไหน หากรัฐบาลยังมีเสียงข้างมากในสภาฯ มีฐานเสียงมวลชนที่หนาแน่น ก็ไม่มีใครมาสั่นคลอนเสถียรภาพของรัฐบาลได้.....ความหน้ามืดตามัว จนท้าทายความรู้สึกของคนในสังคม รู้สึกอึดอัด ที่รัฐบาลไม่ฟังเสียงประชาชนของตนเอง...ในฐานะแสดงความคิดเห็นคนไทยคนหนึ่ง ไม่เลือกพรรค ไม่เลือกสี ไม่เลือกข้าง ไม่เลือกฝ่าย ไม่เลือกเจ้า-อำมาตย์... “อนาคตการเมืองไทย อยู่ในมือคนไทยทุกคน”

ทางออก แก้ – ไม่แก้ รัฐธรรมนูญ...

เกม....อำนาจ.....ผลประโยชน์..ล้วนๆ...

                ท่ามกลางแนวโน้มสูงเป็นไปได้ว่า “รัฐบาล” จะเลือกในการเดินหน้าแก้ไขรัฐธรรมนูญฉบับ พ.ศ. 2550 ด้วยการทำประชามติ ก่อนที่จะมีการผ่านร่างแก้ไขรัฐธรรมนูญ มาตรา 291 วาระ 3

                ประเด็นต่างๆ ของการประชามติ ขั้นตอนต่างๆ ตามกฎหมายว่าอะไร อย่างไร ง่าย ยาก แค่ไหน ผู้อ่านก็ต้องไปศึกกันเอาเองจากคณะกรรมการการเลือกตั้ง.....ส่วนใครจะคิดยังไงก็สุดแท้ เพราะ หลายฝ่ายพยายาม “เลี่ยงเกมอันตราย” การส่งสัญญาณของแต่ละฝ่าย ปรองดอง สามัคคี “ก็รู้ๆกันอยู่แล้ว” อย่างช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา พล.อ.เปรม ติณสูลานนท์ ประธานองคมนตรี และรัฐบุรุษ กล่าวถึงเหตุการณ์บ้านเมืองแบบยาวๆ พอสรุปได้ว่า ประเทศชาติจะพัฒนาในสภาพของความแตกต่างแยกได้อย่างไร ไม่ให้มีอุปสรรค....ความคิดแตกแยกไม่ใช่อุปสรรค ไม่ใช่ปัญหา...ฯลฯ

                ฟากฝั่ง ขั้ว สี อำนาจ ฝ่ายต่างๆ.....อาจเป็นทุกข์เป็นปัญหาของคนที่มองเห็น “มติ” การเมืองเพื่อกลุ่มพวกพ้องของพวกใครจะได้เปรียบ เสียเปรียบ โดยการแก้ไขปัญหาไม่ได้มุ่งจุดหมายเพื่อประชาชนอย่างแท้จริง เมื่อเราศึกษาลึกๆ ลงไป ไม่ว่า การประกันราคาข้าว การจำนำข้าว เมื่อเจาะลึกๆ เข้าไปอีก ก็โกงทั้งสิ้น และก็เกิดจากนโยบายของรัฐบาล และความไม่เป็นธรรมที่เกิดขึ้น กับผู้เสียภาษีทุกคน ในการคิดแบบกว้างๆ ทอดยาวออกไปอีก..........

                จากสถิติ ผู้มาใช้สิทธิ์ออกเสียง ลงประชามติ รับ-ไม่รับ รัฐธรรมนูญ ปี พ.ศ. 2550 ของประชาชน 45 ล้านคน ปัจจุบันคาดว่าจะมีผู้มีสิทธิ์ออกเสียงประมาณ 48 ล้านคน จากประมาณการว่าจะมีผู้มาออกเสียง 25 ล้านคน คิดเป็นร้อยละ 57.61 % มีผู้เห็นชอบกับร่างรัฐธรรมนูญ 14 ล้านคน คิดเป็นร้อยละ 56.69 % จำนวนผู้ไม่เห็นชอบแก้ร่างรัฐธรรมนูญ 10,747,444 คิดเป็นร้อยละ 41.37 % บัตรเสียร้อยละ 1.94 %

                หากมองดูผู้มีสิทธิ์ออกเสียงรายภาค เช่น กรุงเทพฯ – ภาคกลาง มีผู้มีสิทธิ์ออกเสียง 15,144,307 คน ใช้สิทธิ์ 8,741,488 คน คิดเป็นร้อยละ 57.72 % บัตรเสีย 151,841 ใบ คิดเป็น 1.74 % เห็นชอบ 5,714,973 เสียง คิดเป็น 65.38 % ไม่เห็นชอบ 2,874,674 เสียง คิดเป็น 32.89%

                ภายใต้ 14 จังหวัด ผู้มีสิทธิ์ออกเสียง 6,268,074 คน ใช้สิทธิ์ 3,717,664 คน คิดเป็น 59.31% บัตรเสีย2.08 % ผลการออกเสียงเห็นชอบ 3,214,506 เสียง คิดเป็น 86.47 % ไม่เห็นชอบ 425,883 เสียงคิดเป็น 11.46 %

                ภาคอีสาน 19 จังหวัด 15,351,973 คน ภาคเหนือ 17 จังหวัด 8,328,601 คน ของผู้มาออกใช้สิทธิ์ ทั้ง 2 ภาค รับ – ไม่รับ เมื่อคิดอัตราออกเป็นร้อยละด้วยกระแสความ “สุ่มเสี่ยง” ทางออก แก้ – ไม่แก้ รัฐธรรมนูญไม่ว่า ผลจะออกมาเช่นไร ผ่าน หรือ ไม่ผ่าน เอา ไม่เอา ก็ตาม ขอให้เป็นการส่งสัญญาณที่ดีของทางออกของประเทศที่มีความขัดแย้งมาเป็นเวลายาวนานด้วย “เกม..แห่งอำนาจ....ผลประโยชน์ พวกหัวกระทิล้วนๆ ชาวบ้านตาดำๆ อย่างพวกเราก็รับแต่เศษเนื้อที่เขาหยิบยื่น..โยนให้....เดี๋ยวก็มีนโยบายใหม่ๆ มาแล้วจ้า.........”